Dziś w kalendarzu liturgicznym znajdziemy ważne, choć często zapomniane święto - czterdzieści dni po Wielkanocy Kościół wspomina Wniebowstąpienie Pana Jezusa.

Jest to jedno z najstarszych i ważniejszych świąt chrześcijańskich.

Wniebowstąpienie Pańskie, które jest ukoronowaniem Zmartwychwstania, nawiązuje i zapowiada również obietnice dane przez Pana Jezusa – zesłanie Ducha Świętego i jego powtórne przyjście.

Przypomina o tym anamneza, modlitwa w liturgii komunijnej Kościoła, zmawiana podczas nabożeństwa: „Boże, Ojcze nasz niebiański, wspominając zbawczą mękę i śmierć Twojego Syna,

uwielbiamy Jego zmartwychwstanie i wniebowstąpienie, oraz oczekujemy na Jego powtórne przyjście w chwale.”

Taka jest nasza wiara chrześcijańska wynikająca z Wniebowstąpienia Pańskiego.

Chcemy oddawać cześć i uwielbienie naszemu Panu i Zbawicielowi, który „przychodzi wśród obłoków, i ujrzy go wszelkie oko (..)”,

bo tylko On jest „tym, który jest i który był, i który ma przyjść” (Obj 1,4-8).

Znaczenie tego święta dla ewangelików posiada również wymiar prawny.

W ustawie o stosunku Państwa do Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego w RP zapisano, że Święto Wniebowstąpienia Pańskiego jest dla ewangelików dniem wolnym od pracy (art.14).

W ten dzień w kościołach odbywają się świąteczne nabożeństwa, zwyczajowo odprawiane w godzinach popołudniowych.

Dziś będzie również możliwość wysłuchania emitowanego o 18.00 w Programie 2 Polskiego Radia nabożeństwa świątecznego z kościoła ewangelickiego św. Jana w Mikołowie. 

za: www.luteranie.pl

"Dzieje okresu reformacji da się analizować i opisywać na różne sposoby: obok podejścia teologicznego i historyczno- dogmatycznego pojawia się także np. biograficzne(...) Spotykamy się dziś na świdwińskim zamku, dnia 16 kwietnia 2016 roku próbując się zbliżyć do pewnego zjawiska historycznego (fenomenu)(...) Jest ono dla historyków w tym wypadku wyjątkowo pociągające ponieważ od momentu włączenia utworu "Jedyny Synu Boży" do wittenberdzkiego choralniczka w 1524 roku, utwór ten nieprzerwanie należy do stałego depozytu ewangelickich pieśni (...) Marcin Luter przypisuje autorstwo tekstu Elisabeth Cruciger" - tak sformułowała wstęp do swojego wystąpienia "Elisabeth Cruciger - Dzieło i życie" dr Małgorzata Grzywacz z UAM. Autorka przestawiła tło historyczne, losy i powiązania Elisabeth Cruciger z Marcinem Lutrem a także dokonała częściowej analizy tekstu pieśni "Jedyny Synu Boży" znajdując tam elementy mistyki i nowych poglądów teologicznych oraz bezpośrednie nawiązania do bardzo konkretnych tekstów biblijnych.

W innym z wystąpień konferencyjnych dr Willhelm Hueffmeier - Honorowy Prezydent Dzieła Bratniej Pomocy im. Gustawa Adolfa zaznaczył, że "(...) Szesnastowieczna reformacja była nie tylko teologicznym sporem o chrześcijańskie nauczanie i życie, lecz stanowiła także ruch śpiewaczy(...) Lepiej właściwie byłoby, żebyśmy zamiast mówić o nich mówić, po prostu pieśni Lutra pośpiewali. Pieśni chcą aby je śpiewać, a nie o nich mówić". W swym wystąpieniu "Marcin Luter, muzyka i pieśń kościelna" prelegent podjął temat z perspektywy bigraficznej, odnosząc się do życia Lutra i z perspektywy teologicznych wypowiedzi Lutra o muzyce. W końcowej części autor pokazał Lutra jako poetę i kompozytora pieśni i hymnów.

Proste działania: modlitwa, łamanie chleba, dzielenie dóbr, gromadzenie się. Wszystkie te działania, wbrew światu, wbrew pewnemu promowanemu modelowi kultury, wciąż czynią z nas Kościół.

Bóg jest Bogiem wspólnoty, nie Bogiem samotności. Bez SMS-ów, e-maili, komunikatorów.

Być razem i razem wyznawać. To czyni, że nasza wspólnota chce słuchać Dobrej Nowiny i przekazywać ją dalej.

Zdjęcie: Iza G.-Sokołowska ,

Akt konwersji 10 kwietnia 2016.